امیرالمومنین علی علیه السلام در نگاه دیگران3

امیرالمومنین علی علیه السلام در نگاه دیگران2

امیرالمومنین علی علیه السلام در نگاه دیگران

در نگاه دیگران

 

خوش‌تر آن‌باشد که سِرِّدلبران
گفته آید: در #حدیث دیگران

از علی چه می‌دانیم...
جز قطره‌ای...
از دریای بی‌کران فضایل‌ش؟!
از علی چه گفته‌ایم...
در این زمان...
جز واژه‌هایی که
حق‌مطلب را ادا نکرده‌است!
از علی چه خوانده‌ایم...
جز ذوالفقار و خیبر و جنگاوری‌اش؟!
...
آن‌چه می‌بینید گوشه‌ای از
فضایل مولای‌مان است که
بزرگان غیر شیعه
درباره‌اش گفته‌اند.

 

برای کسانی که هنوز هم

نمی خواهند ببینند فضائل

مولایمان را...

اما چه بخواهند چه نخواهند

در هر سو فضائل مولا یمان

فراوان است

 

 

چراغی را که ایزد بر فروزد

هرآنکه پف کند ریشش بسوزد
 

تشنه محبت

 

الإمامُ الصّادقُ علیه السلام ـ فی دُعائه ـ :
سَیّدی، أنا مِن حُبِّکَ جائعٌ لا أشْبَعُ،
أنا مِن حُبِّکَ ظَمآنُ لا أرْوى،
وا شَوْقاهُ إلى مَن یَرانی و لا أراهُ!

 

امام صادق علیه السلام ـ در دعاى خود ـ :
سرور من! من گرسنه سیرى ناپذیر محبّت تو هستم،
من تشنه سیراب ناشدنى محبّت تو هستم،
وه که چه مشتاقم به کسى که مرا مى بیند و من او را نمى بینم!

 

میزان الحکمه جلد2 صفحه 424

علی ای همای رحمت...

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان

چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت

چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم

که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

16 روز تا غید غدیر

چکامه کوثریه

شعری زیبا در مدح امیرالمومنین علیه السلام (معروف به قصیده کوثریه)از سید رضا هندی

قصیده کوثریه
خادم درگاه اهل بیت (علیهم السلام) مرحوم آقای سید رضا هندى (رضوان الله تعالی علیه)

1. أمُفَلَّجُ ثَغْرِکَ أم جَوْهر؟
         و رحیقُ رُضابِکَ أم سُکَّر؟     

                

2. قد قال لِثغْرِکَ صانِعُه :
انّا اعطیناکَ الکوثر

 

3. و الخالُ بِخدِّکَ أم مِسکٌ
نقّطْتَ بهِ الوردَ الاحمَر

 

4. أم ذاک الخالُ بِذاک الخَدّ
دِفَتیتُ النّد على مِجْمَر

 

5. عَجباً من جمرتِهِ تَذکو
 و بها لایحترقُ العنبر!

6. یا مَن تبدو لِى َ وفْرَتُهُ
فى صبح مُحیّاهُ الازهر

 

7. فاُجَنُّ به باللّیل اذا

یغشى «والصّبح إذا أسفر»

 

8. ارحَمْ أرِقاً لو لم یَمْرَضْ
بِنُعاسِ جُفوِنک لَم یَسْهَر

9. تَبْیَضُّ لِهَجْرک عیْناه
حَزَناً و مَدامِعُه تَحمَر

10. یا للعشّاق لِمَفْتونٍ
بِهَوَى رَشَا أحوى أحْوَر

11. ان یبدُ لِذى طربٍ غَنى َّ
او لاحَ لِذى نُسُکٍ, کبَّر

12. آمنتُ هوىً بِنُبُوّتِهِ

وبِعینَیْه «سحر یوثر»

13. أصفیْتُ الودّ لذى مَلَلٍ
عیْشى بقطیعَتِهِ کدَّر

14. یا من قد اثَرَ هجرانى
وعلى ّ بلُقیاهُ استأثَر

15. أقسَمْتُ علیک بمااولت...
.. ـ ک النَّضْرة مِن حسن المَنظر

16. و بوجهک اذ یحمرّ حیاً
و بوجه مُحبّک اذ یصفر

17.  و بِلُؤلؤ مِبْسَمِکَ المنظو
م و لؤلؤ دمْعِى َ اذ یُنثَر

18. أن تترُک هذا الهَجْرَ فلیـ
..ـ سَ یلیقُ بمثلِى َ أن یُهجَر

19. فاجْل الاءقداحَ بصرفِ الرّا
ح ِ عسى الاءفراح بها تُنشر

20. واشغَل یُمناک بصبّ الکأ
س ِ و خلِّ یَسارک للمِزْهَر

21.  فَدَمُ العنقودِ و لحنُ العو
دِ یُعید الخیْرَ و یَنفى الشرّ

22.  بَکِّرْ للسُّکْرِ قُبَیْلَ الفجْـ...
رِ فصَفْوُ الدهرِ لِمَنْ بَکَّر

23.  هذا عملى فاَسُلک سُبُلى
ان کُنت تَقِرُّ عَلى المُنکَرْ

24.  فلقد أسَرفْتُ و ماأسلَفـ...
ت ُ لِنفسِى َ ما فیه اُعذَر

25.  سَوَّدْتُ صحیفةَ أعمالى
و وکلتُ الاءمر الى حیدر

26.  هو کهفى مِن نُوَبِ الدّنیا
و شفیِعى َ فى یوم المحشَر

27.  قد تمّت لى بِوِلایتِهِ
نِعَمٌ جَمّت عن أن تُشکَر

28.  لاَءُصیبُ بها الحظَّ الاءوفى
و أُخَصَّصُ بالسَّهمِ الاءوفر

29.  بالحفظ من النّار الکبرى
و الاءمنِ من الفزع الاءکبر

30. هل یَمْنَعُنى ـ و هو السّاقى
ان أشرب من حوض الکوثر؟

31.  أم یطرُدُنى عن مائدةٍ
وُضِعت للقانع و المُعْتَر؟

32.  یا مَن قد أنکر مِن آیا
تِ أبى حَسنٍ ما لایُنْکَر!

33.  ان کُنتَ لجَهلِک بالاءیّا
مِ جَحَدْتَ مقامَ أبى شُبَّر

34.  فَاسْأل بدراً و اسأل اُحُداً
وسَلِ الاءحزابَ و سَلْ خَیْبر

35.  مَن دَبَّرَ فیها الاءمرَ؟ و مَن
اردى الاءبطال َ؟ وَ مَن دَمَّر؟

36.  مَن هدَّ حُصونَ الشّرکِ؟ وَ مَن
شادِ الاسلامَ و مَن عَمَّر؟

37.  من قدَّمَه و على
اهل الایمان له أُمَّر

38.  قاسَوْک ـ أبا حسن ٍ! ـ بِسِوا
ک و هل بالطَّوْدِ یُقاسُ الذر؟!

39.  أنّى ساوَوک بمن ناوو
کَ؟ و هل ساوَوا نَعْلَى ْ قنبر؟!

40.  مَن غیرُک من یُدعى لِلْحَر
بِ و للمحراب و للمِنْبَر؟

41.  أفعالُ الخیرِ اذا انْتَشَرَت
فى الناس ِ, فأنتَ لَها مَصْدر

42.  و اذا ذُکِرَ المَعروفُ فَما
لِسِواک به شى ءٌ یُذکَر

43.  أحیَیْتَ الدّینَ بأبیضَ قد
اودعْتَ به الموتَ الاءحمَر

44.  قطباً للحربِ یُدیرُ الضّر
بَ و یَجلو الکربَ بیوم الکَر

45.  فاصدَع بالاءمر فَناصرُک الـ...
.. ـ بتّارُ و شانِئُکَ الاءبتر

46.  لو لم تُؤمَر بالصّبر وکظـ...
..ـ مِ الغَیْضِ ـ و لَیْتَکَ لم تُؤمَر ـ

47.  ما نال الاءمر أخو
و تناوَلَهُ منه

48.  لکن أعراضُ العاجِلِ ما
عَلِقَت بِرِدائِکَ یا جَوهرْ!

49.  أنتَ المهْتمُّ بِحفْظِالدّیـ...
..ـ نِ و غیرُک بالدنیا یَغتَر

50.  أفعالُک ماکانت فیها
الاّ ذکرى لِمَن اذّکَّر

51.  حُجَجاً ألزمْتَ بها الخُصَمَا
ءَ و تَبْصرةً لِمَن استبْصَر

52.  آیاتُ جلالِکَ لاتُحصَى
و صِفاتُ کمالِکَ لاتُحصَر

53.  مَن طوَّلَ فیک مدائحَهُ
عَن أدنى واجِبِها قَصَّر

54.  فاقْبَلْ یا کعبةَ آمالى
مِن هَدْىِ مِدیحى َ ما استَیْسَر

فضائل بی شمار حضرت علی الوصی علیه السلام

فضائل بی شمار
کتاب فضل تو را آب بحر کافی نیست / که تر کنم سرانگشت و صفحه بشمارم
پیامبری هم که علی را شناخته اعتراف دارد که فضائل او قابل شماره و احصی نیست.

ابن عباس می گوید پیامبر اکرم(ص) فرمود: «لو انّ الفیاض(1) اقلام و البحر مدادٌ و الجنّ حسّابٌ و الانس کتابٌ مااحصوا فضائل علیّ بن ابی طالبٍ؛(2) اگر انبوه درختان (و باغها) قلم، و دریا مرکب، و تمام جنّیان حسابگر، و تمام انسان ها نویسنده باشند قادر به شمارش فضائل علی بن ابی طالب نخواهند بود»

و در جای دیگر پیامبر اعظم فرمود: «انّ اللّه تعالی جعل لاخی علیٍّ فضائل لاتحصی کثرة فمن ذکر فضیلةً من فضائله مقرّابها غفر اللّه له ما تقدّم من ذنبه و ماتأخّر؛ براستی خداوند برای برادرم علی(ع) فضائل بی شماری قرار داده است که اگر کسی یکی از آن فضایل را از روی اعتقاد و اعتراف بیان نماید، خداوند گناهان گذشته و آینده او را می بخشد.

و من کتب فضیلةً من فضائله لم تزل الملائکة تستغفرله ما بقی لتلک الکتابه رسم، و من استمع فضیلةً من فضائله کفّر اللّه له الذّنوب الّتی اکتسبها بالاستماع و من نظر الی کتابٍ من فضائله کفّر اللّه له الذّنوب الّتی اکتسبها بالنّظر،(3)

اگر کسی یکی از فضائل آن حضرت را بنویسد، تا هنگامی که آن نوشته باقی است، ملائکه برای او استغفار می کنند و اگر کسی یکی از فضائل آن حضرت را بشنود، خداوند همه گناهانی را که از راه گوش انجام داده است می بخشد، و اگر کسی به نوشته ای درباره فضائل علی(ع) نگاه کند، خداوند تمام گناهانی که از راه چشم کرده است می پوشاند و از آن در می گذرد.»

1- در نقل بحارالانوار دارد، «الرّیاض = با همه درختان» ر ک بحارالانوار، ج 28، ص 197 و بحار ج 35، ص 8 - 9.
2- المناقب، الموفق بن احمد الخوارزمی، قم، جامعه مدرسین، چاپ چهارم، ص 32، ابن شاذان، مأة منقبه، قم مدرسةالامام المهدی(ع)، ص 177، حدیث 99، این حدیث را منابع متعدد اهل سنت مانند، عسقلانی، لسان المیزان، ج 5، ص 62، ذهبی، میزان الاعتدال، ص 467و...نقل نموده است.
3- المناقب، همان ص 32، حدیث 2؛ فرائد السمطین، ج 1، ص 19، ینابیع المودة، قندوزی باب 56، مناقب السبعون، حدیث 70.

علی را جز خدا و نبی خدا نشناختند

علی را جز خدا و نبی(ص) نشناختند
راستی این اعجوبه کون کیست که همه در شناخت او در مانده اند، عدّه ای او را تا سر حدّ خدایی بالا برده اند، و عدّه ای حتی در بندگی او شک دارند که: در مسجد کوفه شهیدش کردند. گفتند مگر اهل نماز است علی؟! و آن که او را حقیقتاً شناخت خدای او و رسول خدایش بود.

پیامبر اعظم(ص) خطاب به علی(ع) فرمود: «یا علی ما عرف اللّه حق معرفته غیری و غیرک و ما عرفک حق معرفتک غیر اللّه و غیری؛(1) ای علی! خداوند متعال را نشناخت به حقیقت شناختش جز من و تو، و تو را نشناخت آن گونه که حق شناخت توست، جز خدا و من.»

و در جای دیگر فرمود: «یا علی لایعرف اللّه تعالی الّا انا و انت و لایعرفنی الّا اللّه و انت و لا یعرفک الّا اللّه و انا؛(2) ای علی! خدا را نشناخت جز من و تو، و مرا نشناخت جز خدا و تو و تو را نشناخت مگر خدا و من.»
1- مناقب ابن شهرآشوب، ج 3، ص 268.
2- محمد تقی مجلسی، روضةالمتقین، ج 13، ص 273